1 TEKST SCHRIJVEN / TEKSTSCHRIJVEN

2 TEKST CORRIGEREN

3 TEKST VORMGEVEN

4 WEBSITES MAKEN

Onderwijsverhalen

Bijna 60 jaar heb ik met onderwijs te maken gehad. Eerst als leerling en student, later als docent. In die periode heb ik van alles meegemaakt. Een aantal ervaringen van mij heb ik ondergebracht in een verhaal. Al die verhalen staan op deze site. Het gaat om de verhalen:

1 Een leven lang onderwijs

2 Het woord van de week

3 Waarden en normen

4 Openbaar

5 Spelling

6 Family life

7 Onderwijs in Finland in 2014

8 Mijn afscheidscollege

Family life

"We have to bundle up." zegt Robert Dean. Na een week van prachtig herfstweer, doet Chicago zijn bijnaam 'the windy city' alle eer aan. Het zal die vrijdagavond zeker 5 graden vriezen. Maar we moeten te veld, want de laatste seizoenswedstrijd van de Washington Panthers vindt plaats. Een van de spelers is Brian, de enige zoon van Robert. Hij zit in het laatste jaar van zijn High School en neemt in deze wedstrijd afscheid van zijn team, samen met nog een vijftiental spelers. Volgend jaar spelen ze geen football meer, of ze spelen in het team van hun toekomstige College.

Ik ben bij de familie Dean in het kader van een teachers exchange. Als docent verblijf je in oktober veertien dagen bij een collega in de USA, in mei van het volgende jaar komt je gastheer voor veertien dagen naar Europa. Ik verblijf in het gezin van Robert Dean en zijn vrouw Rita. Van hun twee kinderen is Marilyn het huis al uit. Zij studeert in Peoria en heeft daar een kamer. Zij komt af en toe thuis. Brian woont nog wel thuis. Hij heeft een kamer in het souterrain. Zodra hij thuis komt uit school roept hij: "I'm home" en vliegt hij de trap af naar zijn kamer. Bij de rondleiding door het huis op de eerste dag van mijn verblijf, ben ik die trap niet af geweest. De melding dat daar de kamer van Brian is, was voldoende. Alleen voor het eten komt hij boven. Rita roept naar beneden dat het eten klaar is en hij schuift aan tafel. Daar zegt hij niet veel. En volgens de Amerikaanse opvatting dat natafelen zonde van de tijd is, verdwijnt hij direct weer naar beneden zodra hij de laatste hap door de keel heeft.

Om Brian draait het vanavond. Oma en opa komen ook. Omdat het erg koud is, krijgen zij de keuze om toch maar thuis te blijven. Het is weliswaar maar 5 graden onder nul, maar de wind maakt de gevoelstemperatuur veel lager. Maar ze willen per se mee en dus gaat de hele familie naar het football-veld bij de school.

Het schemert al als we daar aan komen. De lampen branden al. We krijgen een plaats aangewezen op de tribune. Voor iedereen is een deken beschikbaar. Rita en Robert reserveren hun plaats door de deken achter te laten en verdwijnen weer. Mij is niet duidelijk wat ze gaan doen. Ze zullen wel weer terugkomen, redeneer ik.

We zijn ruim op tijd en zien het stadion steeds gevulder worden. Niet alleen op de tribune wordt het voller, ook op het veld staan steeds meer mensen. Daar staan ook de onvermijdelijke cheer leaders, die zich ondanks de kou toch in hun zomerse outfit tonen. Op afstand is te zien dat ze bibberen van de kou. De meesten proberen zich warm te houden door veel te bewegen.

Dan houdt de muziek op en klinkt door de luidsprekers een onverstaanbare stem. Althans, ik versta niet wat hij allemaal zegt. De mensen op het veld blijkbaar wel, want de warboel van mensen die door elkaar heen staan, verdwijnt en er ontstaan keurig twee rijen. Een rij van spelers vanaf rechts naar de middenlijn, een rij van ouders vanaf links naar de middenlijn. Op die middenlijn hebben ook de cheerleaders hun formatie klaar. Zij mogen beginnen. De muziek klinkt weer, een soort hymne van de club.

Dan verschijnt een man met een microfoon. Hij heet ons allemaal welkom en zal de spelers voorstellen. Als eerste de captain: Jeremy Watson, captain, son of Winston Watson and Hillary Watson-Hunter. Nadat zijn naam door het stadion schalde, komt Jeremy naar voren. Van een cheerleader krijgt hij een roos. Daarmee loopt hij naar zijn ouders die uit de andere rij stappen. Hij omhelst beiden en overhandigt hun de roos. Even lachen naar de fotograaf, die dit staaltje family life voor de eeuwigheid vastlegt. Daarna verdwijnen Jeremy en zijn ouders in het donker. De speaker heeft inmiddels de volgende speler aangekondigd: Frank Wilson, midfielder, son of the late Bill Wilson en Jony Wilson-McAdam. Weer de stap naar voren van de speler en de roos van de cheerleader. De ontmoeting met zijn ouders beperkt zich tot alleen zijn moeder. Na het maken van de foto verdwijnen ook zij in het donker.

Ongeveer halverwege de ceremonie klinkt: Brian Dean, linebacker, son of Robert Dean and Rita Dean-Arlington. Ik zie Brian naar voren komen, ik zie hem een roos krijgen en ik zie hem zijn ouders omhelzen. Het eerste lichamelijke contact dat ik waarneem tussen ouders en kind. Ook zij gaan op de foto. Weer een bewijs voor hun family life portfolio. Even later komen Robert en Rita naast ons zitten op de tribune.

Dan begint de wedstrijd. De Washington Panthers winnen. Iedereen blij naar huis. Brian zien we niet, want die gaat met zijn team nog even feesten.

In dezelfde week vinden de World series plaats van de honkbalcompetitie. In een best of seven-serie maken twee teams uit wie zich kampioen van de USA mag noemen. Het evenement is vergelijkbaar met de finale van The Champions League in Europa. Rita is aan het strijken. Ze heeft boven een strijkkamer, waar ook een televisie staat. Onder het strijken kan ze mooi de wedstrijd bekijken. Robert zit op zijn kantoor. Hij moet nog wat werk nakijken. Gelukkig heeft hij daar televisie, zodat hij niets van de wedstrijd hoeft te missen. Brian is zoals altijd na het eten naar zijn kamer beneden gaan. Hij bekijkt de wedstrijd op zijn eigen televisie. Ik zit in de huiskamer. Omdat ik de volgende dag ook wel wil meepraten over de wedstrijd kijk ik op de vierde televisie naar dezelfde zender.

Op mijn laatste dag bij de familie Dean, moet ik om half tien vertrekken naar het vliegveld. Rita heeft een feestelijk slotontbijt gemaakt. Na drie keer roepen komt Brian uit zijn vooronder. Hij propt wat brood naar binnen, want hij heeft haast. Hij moet om negen uur werken bij de benzinepomp. Met niet meer dan een "I'm gone" verdwijnt hij.

Jaren later bekijk ik op televisie de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Nooit zie je de kandidaten alleen: altijd staan vrouw en kinderen erbij, als teken van het florerende familieleven van de Amerikanen.

Ik was slechts twee weken in de USA, maar ik weet wel beter.

Heeft u vragen: Laat het mij weten en stuur een mailtje.

Ik zal uw emailadres niet met iemand anders delen.