Openbaar

Onderweg naar school in Utrecht fiets ik over de Oude Liesboschweg. Vroeger was het de smalle weg die de stad uit liep in de richting van de weilanden naar Houten, nu is het een fietspad dat Hoograven-Zuid met Lunetten verbindt.

Ik kom er altijd fietsende ouders tegen met hun schoolgaande kinderen. Ze wonen in Hoograven, maar brengen hun kinderen naar een school in Lunetten. Zijn er in Hoograven dan geen basisscholen? Zeker wel, drie op een rij. Maar die scholen staan in Hoograven. De wijk heeft geen beste naam, dus de scholen hebben geen beste naam.

Het zijn dezelfde ouders die een middelbare school voor hun kinderen kiezen buiten Utrecht, in Nieuwegein, in Zeist of in Houten. Zijn er in Utrecht geen middelbare scholen? Zeker, nog wel, al worden het er steeds minder nu iedereen wegtrekt. Middelbare scholen in wijken die een slechte naam hebben, zijn slechte scholen, wordt er blijkbaar geredeneerd. Sluiting van het Niels Stensen College en het Torbeckecollege zijn daar het bewijs van.

Toen mijn dochter naar de basisschool ging, heb ik bewust gekozen voor het openbaar onderwijs in de eigen wijk. Het werd dus de Cor Bruijnschool, later De Hoge Raven geheten. Een school met een slechte naam, zoals je bij de bakker en de slager uitgebreid kon horen, maar een school met in werkelijkheid een hardwerkend team met oog voor de ontwikkelingen in de wereld.

Na de basisschool koos ik voor de dichtstbijzijnde openbare middelbare school, Het Prisma College. Weer een school met een zwarte uitstraling, maar ook een school waar men prima onderwijs verzorgde.

Na haar middelbare schooltijd ging mijn dochter naar de Utrechtse Universiteit. Een rijksuniversiteit, dus weer openbaar onderwijs.

Vorige maand studeerde ze af, na een volledig openbare onderwijsopleiding in de eigen stad Utrecht.

"Cum laude!" voegt een trotse vader daaraan toe.